Vrijdagmorgen vertrokken we rond 4u30 richting busstation om van Dar es Salaam naar Kigoma te trekken. Al alles goed ging zouden we zaterdag om 15u aangekomen zijn op onze bestemming (33 uur).

Tegen 6u vertrok de bus, maar alle bussen vertrekken daar om 6u (ongeveer 30 bussen) dus was het daar een echte soepe! En moesten we vaak onze ogen eens sluiten of we zouden een hartinfarct krijgen van onze zotte chauffeur, dat er daar geen ongelukken gebeuren verbaast ons sterk.

Ook op de weg moesten we vaak onze ogen sluiten, adem inhouden, oh mijn god roepen om het rijgedrag van onze chauffeur. We hadden bijna een fietser mee, ook eens een hond en een os, een paar keer bijna gebotst, 1 meter in de lucht gevlogen door een bultje waar hij overvloog maar geen echte ongelukken gehad, gelukkig!!

Tot vrijdagavond hebben we goed kunnen doorrijden en niet veel problemen gehad maar daarna begon de miserie. Met enkele schokken viel onze bus stil, na eventjes geprutst te hebben aan de motor konden we weer verder, 100 meter verder vielen we terug stil en zo ging het heel de nacht verder… Tot we om 2u ’s nachts ergens stopten om 2 uurtjes te pauzeren, waar we chips mayai hebben gegeten (frietjes in een omelet, zeer lekker!!) Ze hadden ook weer wat liggen sleutelen en prutsen daarna konden we weer eventjes rijden.. Een klein uurtje later vielen we weer stil, weer prutsen, 100 meter rijden, stilvallen, prutsen, 100 meter rijden, stilvallen, …

Om 14u zijn we dan beland in een dorpje waar we onmiddellijk werden omsingeld door de plaatselijke bevolking. Gelukkig hadden we een broeder mee die van zijn tak heeft gemaakt, zodat men toch een oplossing ging zoeken, want onze broeder zei anders zitten we hier morgenvroeg nog vast en zo veilig was het daar ook niet. Daar bleek dan dat men de benzine had aangelengd met water vandaar dus dat de motor maar rare geluiden maakten en amper een helling op kon rijden.

We zijn dan uiteindelijk toch weer vertrokken uit het dorpje, er ging 2 militairen met ons mee die gewapend waren doordat we door gevaarlijk terrein moesten en doordat we altijd stilvielen hadden we ze wel nodig. Toen het pikkedonker al was en we in the middle of nowhere waren, hebben ze toch wat verstand gekregen en hebben ze de tank helemaal leeg laten lopen. Af en toe schoot de soldaat eens in de lucht om eventuele overvallers te laten weten dat we gewapend waren.

Toen de tank leeg was en gevuld met benzine bleek dat we toen niet meer genoeg hadden om nog helemaal tot in Kigoma te geraken. Het was toen half 2 ’s nachts en daar stonden we weer met geen benzinestation in de buurt en 30 km verwijderd van Kigoma. Toen heeft onze broeder Katrien opgebeld en heeft haar man ons daar komen ophalen, uiteindelijk zijn we dan om 3uur aangekomen in ons huisje.

In het begin ergerde we ons enorm aan het constant stilvallen maar de Tanzanianen die meereisden maakten hun blijkbaar niet druk. Dus na een tijdje lachten we er ook gewoon mee, we hebben heel wat afgelachen om de busrit, we gingen een boekje opstellen met alle straffe uitspraken maar we zijn ondertussen weer de helft vergeten.
Zoals: Shanon is een netwerkslet (haar gsm heeft alle netwerken al eens uitgetest)
Soepe! Muttn! Teppn!
… hopelijk komen we op de andere nog op!

In ons huisje zitten we nog samen met 9 andere studenten (Belgen allemaal). Hier is een gewone toilet (en geen Franse zoals in Dar)!! Douche met stromend water, een eigen kok (dus geen rijst met bonen voor ons, maar elke dag iets anders, jammie, daar gaat ons vermageringsprogramma :-)). Hier hebben we wel geen internet dus moeten we altijd naar the aqua lodge wandelen waar er gratis internet is.

Straks gaan we nog een plonsje nemen in het meer en al een beetje bijkleuren. Hoe de komende week eruit zal zien weten we nog niet, waar we juist stage moeten lopen en dergelijke, maar je leest het wel zodra wij iets meer weten.

Ps: De Belgische gsm van Anouk en Karen werkt ondertussen dus je kan berichtjes sturen naar onze Belgische nummer, voorlopig werkt onze Afrikaanse wel nog niet mee dus antwoorden gaan we nog niet doen dat is wat duur met de Belgische.

Vele groetjes van de Mzungu (blanke, dit roepen ze constant naar ons)

Karen, Shanon & Anouk